Ten wpis miał nie powstać. A już na pewno nie dzisiaj, ale powstaje dlatego, że chciałabym aby jak najwięcej osób go przeczytało. Jak nie dzisiaj to jutro, a jak nie jutro to w odpowiednim dla Was momencie. Być może kiedyś niektóre osoby będą w tym miejscu w którym jestem teraz ja i będą podejmować tę samą decyzję. Decyzje o odstawieniu dziecka od piersi i to w momencie, kiedy stuknie mu już ponad 2 latka. Dla wielu to nadal zbyt mało, a dla innych zdecydowanie za długo. Dla mnie to po prostu powód do dumny. I tą dumą nie zamierzam się z nikim dzielić, ani licytować. Ona jest tylko moja.

 CHCIAŁAM KARMIĆ DWA LATA.

I karmię. Za dosłownie 2 dni Staszek kończy 2 latka a my staniemy na rozdrożu mlecznej drogi. Obiecałam sobie karmić do tego czasu i dotrzymałam słowa. Taki cel w życiu ustawiłam, a wiele mnie kosztowało aby w ogóle karmić. Dzisiaj stojąc w tym miejscu mogę śmiało napisać, że było to naprawdę opłacalne. Najbardziej chyba odczułam to, kiedy Staszek miał ledwie skończony roczek i trafiliśmy do szpitala. Tam zamiast słów krytyki, że karmię tak duże dziecko było wiele słów wsparcia, że to najlepsze co mogę mu teraz dać, bo Staszek miał jelitówkę i tak naprawdę jedyne co przyjmował to właśnie … moje mleko. Lekarze gratulowali wyniku.

Nigdy nie czułam się specjalnie do tego wszystkiego zmuszona, ani nie czułam żadnej presji. Nikt nade mną nie stał i nie wmuszał karmienia piersią. Było wręcz przeciwnie. Mocno odczułam przez te 2 lata próby wmuszenia mleka sztucznego. Zaczęło się w szpitalu „bo słabo przybiera”, a kończyło na nieprzespanych nocach „lepiej dać mm i przespać całe noce” i „jak można karmić dziecko powyżej roku”, „jak można się tak męczyć” „to jest chore” „takie duże dziecko?! zboczona!”. Karmiłam jedno dziecko mlekiem modyfikowanym i znam ten moment, kiedy widzisz w każdym promowaniu kp atak wręcz personalny. Znam wyrzuty sumienia i trochę niespełnienie, a także próby udowodnienia wszystkim i każdemu z osobna, że kocham moje dziecko tak samo mocno.

Dzisiaj wiem, że nikomu się nie musiałam tłumaczyć. Tak samo jak nigdy nie musiałam się tłumaczyć dlaczego karmię „tak duże” dziecko. „Tak duże”, bo tak rzadko w Polsce karmi się powyżej roku. A ja zwyczajnie chciałam. I miałam do tego prawo. Karmienie dziecka w tym wieku jest tak samo naturalne jak to, że kobiety nie wysiadują jaj, tylko noszą dzieci w brzuchu. Tak samo naturalne jak to, że potrzebujesz do życia powietrza. Tylko my trochę niestety tej naturze od dawna pokazujemy środkowy palec.

Przez te 2 lata wielokrotnie spotkałam się z oskarżeniami, że jestem terrorystką laktacyjną. Niezależnie od tego jakich słów bym użyła, kiedy pisałam o karmieniu piersią ZAWSZE znalazł się ktoś, kto musiał się wcisnąć, zaszufladkować, a potem uważać, że to inni go szufladkują. Sama byłam mamą karmiącą mlekiem sztucznym i nigdy o tym nie zapominam. Ale jednak chciałabym aby już nigdy kobiety nie musiały przeżywać takiego czegoś jak ja (notabene) prawie 10 lat temu. Chciałabym aby matki miały inny i lepszy start w laktację niż ja. I robiły to co chcą. Te, które pragną karmić piersią, aby umiały przeskoczyć poprzeczki, uwierzyły w siebie; a te, które nie chcą by nie musiały się nikomu tłumaczyć; z kolei te, którym się nie udało nie patrzyły na to jak na porażkę.

Karmię więc 2 lata. I zaczynam myśleć o odstawieniu. Jest to mój plan na rok 2019, który zamierzam zrealizować jeszcze w tym półroczu. Dlatego, że zwyczajnie zaczęło mnie to już … męczyć.

EGOIZM, CZY ZDROWA MIŁOŚĆ?

Przez ostatnie 2 lata nie przespałam ani jednej całej nocy. Przez pierwszy rok nie wyszłam nigdzie bez dziecka na dłużej niż czas zrobienia sobie paznokci u kosmetyczki, czy farbowania włosów u fryzjera. Zdarzały się pojedyncze sytuacje, gdzie mogłam wyjść na kilka godzin. A nie wychodziłam, bo karmiłam. Więc wychodziłam ze Staszkiem, który miał straszny lęk separacyjny. Zabrałam go Warszawy jak miał 4 miesiące do TV (jechaliśmy sami, we dwoje …), a potem z mężem i Jaśkiem pojechaliśmy na BFG (konferencję blogerską) do Gdańska, z której w przerwach uciekałam do hotelu, żeby … nakarmić Staszka.

Staszek potrafił budzić się w nocy po 16 razy na … pierś. Dowiedziałam się czym jest totalne wycieńczenie organizmu, kiedy dostajesz wieczorami drgawek gorączkowych. A mimo to nadal się nie poddałam. Karmiłam dalej. Czy miałam ochotę się poddać? Jasne. Takich momentów przez te 2 lata miałam kilka. Ale za każdym razem po prostu gdzieś tliła się we mnie iskierka nadziei, że to nic takiego, że minie, że będzie lepiej, łatwiej i to po prostu kolejna poprzeczka i ją przeskoczę. Dużo dawała mi wtedy świadomość o różnicach w składzie mojego mleka, a mleka modyfikowanego, o cenach mlek modyfikowanych, o tym, że to wcale nie będzie oznaczać, że się wyśpię, a może się okazać, że wejdę z deszczu pod rynnę, bo będę musiała jeszcze w nocy wstawać i robić mleko i myć butelki i możliwe, że z tą samą częstotliwością …

Te dwa lata zleciały tak okrutnie szybko, że zanim się obejrzałam stałam się mamą dwulatka. Chodzącego, mówiącego coraz lepiej, coraz więcej. Samodzielnego i bardziej otwartego na inne osoby niż tylko ja. Stałam się mamą dziecka, które bez większego problemu zostaje już z babcią na cały dzień, którego tata bez problemu usypia bez piersi. Jestem mamą dużego, fajnego chłopca, który po prostu wchodzi w nowy, życiowy etap.

Jeżeli ktokolwiek uważa, że karmienie tak dużego dziecka to egoizm, bo lepiej odstawić wcześniej, to ja uwielbiałam mój egoizm. I gdyby nie to, że Staszek pije coraz więcej (zamiast paradoksalnie coraz mniej …) byłabym gotowa podjąć ten krok, który tlił się w mojej głowie długo: samoodstawienie. Wiem jednak, że nie jestem w stanie. Już nie.

CHCIAŁABYM TO ZROBIĆ W ZGODZIE Z DZIECKIEM I ZE SOBĄ. 

Nie zamierzam nagle wyjechać na weekend udając, że świetnie się bawię, mając świadomość, że gdzieś tam miłość mego życia po prostu płacze wołając „mama”. Nie zamierzam niczym smarować piersi obrzydzając mu to co go uspakaja i co uważa za „bezpieczną przystań”. Nie zamierzam go również kłamać. Chcę przejść to stopniowo. I w miarę bezstresowo. Na ile się  da. Tak by znaleźć alternatywy dla uspakajania go. Najpierw w dzień, potem rozpoczniemy odstawianie nocne. Potem dojdzie odstawianie smoczka.

To jest moja decyzja, którą podjęłam, kiedy zdałam sobie sprawę, że zaczyna mnie to frustrować. A ja nigdy nie chciałam doprowadzić do takiego momentu, w którym karmienie piersią będzie mnie irytować, a ja gdzieś tam zacznę się wypalać, bo ja jestem naprawdę przeszczęśliwa, że nam się udało. I tak chciałabym to zakończyć.

Na koniec Wam powiem, że bardzo się cieszę, że przez te 2 lata tyle osób walczyło ze mną, tylu osobom nieświadomie pomagałam w laktacji, o czym pisaliście dziesiątki wiadomości. Nawet nie wiedziałam ile z Was jest w tym samym miejscu co ja chłonąć każde słowo, które napisałam, co sprawiło, że też w tym trwałyście, przeskakiwałyście poprzeczki.

I moja mleczna rada: nie patrz na innych. Patrz na siebie i dziecko. Niezależnie jaką decyzję podjęłaś.